Massage

Zoals in vorige blog geschreven zal ik met resten van hout de trap maken. Na alles mooi uitgetekend te hebben in Autocad kom ik tot de vaststelling dat de twee bomen ( de schuine liggers van de trap) vijf centimeter te kort zijn. Ik kan dus herbeginnen met ontwerpen en uittekenen, als ik eerst mijn materiaal had opgemeten zou ik nu geen verloren werk hebben gedaan. Gelukkig kan ik enkel op mezelf sakkeren. De aanpassingen zijn gauw gebeurd en we kunnen er in vliegen.

De trap wordt niet in proefopstelling gemaakt in mijn atelier maar direct op de definitieve plaats gezet. Een risico, maar een beetje uitdaging maakt het werk spannender.

De treden op lengte zagen kan ik met mijn machine, maar de perfecte hellingshoek aanzetten en de afschuining aan de neus van de trede deftig zagen is een ander paar mouwen. Mijn neef Geert, parketeer, beschikt over een mooi arsenaal van houtbewerkingsmachines. Als hij mijn naam op zijn gsm ziet verschijnen weet hij, nog voor hij mijn stem hoort, reeds wat de vraag zal zijn. De lompe balken twee maal door de paneelzaag begeleiden en ze transformeren naar mooie elegante treden (mijn persoonlijke mening hé).

Terug thuis nog de scherpe kantjes opschuren en ze zijn klaar. Van het nog kleinere restmateriaal maak ik consoles waarbij straks de treden zullen ondersteund worden. Ik maak er een sport van om zo veel mogelijk restmateriaal een betekenis te geven, het geeft me telkens een goed gevoel als het lukt.

Nu nog een hulpstuk maken zodat de treden perfect kunnen gemonteerd worden en we kunnen trede per trede naar boven.

Ook hier blijf ik trouw aan het principe dat alles terug moet kunnen gedemonteerd worden zonder schade. Dus geen nagel of lijm maar alles vastzetten met houtschroeven.

De open trapstructuur geeft het binnenkomende licht vrij spel in de ruimte. Geen donkere hoeken of een gedrocht van een trap dat de leefruimte verkleint en somber maakt. Direct na plaatsing worden de treden een beschermjasje aangemeten want het zal nog eventjes duren voor we met vilten pantoffeltjes de trap op gaan.

Achterbuur Mathias verwittigt me dat er één van de populieren achteraan ons bos het onderspit heeft moeten delven tegen de harde windstoten die tegenwoordig vrij regelmatig de kop opsteken. Bij gebrek aan een Brabants trekpaard haal ik mijn gemotoriseerd alternatief van stal en neem ik de 25m lange boomstam op sleeptouw naar huis. Een feestmaal voor onze geiten die alle bladeren mogen oppeuzelen.

Als we binnen afzienbare tijd verhuizen willen we geen leidingwater meer uit onze kranen zien lopen dus moet er ook werk worden gemaakt van de waterzuivering om het regenwater naar drinkwater te zuiveren. Bij de basisstructuur ben ik niet echt 100% ecologisch bezig maar dat zal ruimschoots worden gecompenseerd eenmaal de planten hun werk zullen kunnen doen.

De grote dag breekt aan, de dag waar ik al zo lang heb naar uitgekeken. In de blog van 2 februari had ik het over de voorbereiding en de telefonische gesprekken met Luc over Tadelakt. Woensdagmorgen 14 mei, op het afgesproken uur komt Luc opgereden. Op de achterkant van zijn bestelwagen staat een quote die meteen mijn aandacht trekt "When wood en soil turns into beauty" (als hout en aarde in schoonheid veranderen). Als dat hier niet van toepassing is.

Luc (https://naturalcocooning.be) is de specialist als het op tadelakt op aankomt. Onder begeleiding van een kop koffie vertel ik een beetje het verhaal van 'Toeronzent' en hoe hij daar in past. Er is al heel wat bezoek over de vloer geweest en telkens kregen we positieve reacties op ons huis, Luc kwam binnen, stopte enkele passen verder, keek zonder één woord te zeggen 10 seconden rond 'Wauw' was zijn reactie. Meer had ik niet nodig om even te moeten slikken. Alle reacties doen ongelooflijk deugd maar als je dat hoort van een man die al zijn hele leven bezig is met wood en soil dan geeft dat toch nog een andere dimensie. Als je hoog bezoek krijgt wil je dat alles netjes is en dat het nodige klaar ligt: ik had een tijd geleden een serie plakspaantjes aangeschaft zodat er geen hoekje of kantje niet op de juiste manier zou kunnen bewerkt worden. Luc komt boven in de badkamer, kijkt naar mijn mooi uitgestald arsenaal gereedschap en zegt kortweg : "gooi dat maar allemaal weg". Ik wist niet wat ik hoorde, dacht bij mezelf: eerst zo'n mooi compliment geven en nu heel de boel afkraken. Luc verklaart zich onmiddellijk nader en legt uit waarom metalen plakspanen oa. niet mogen gebruikt worden ( het zorgt ervoor dat het water in de aangebrachte kalkspecie naar buiten wordt geduwd waardoor de aanhechting aan de ondergrond niet perfect gebeurt. Een andere reden is: in mijn opzoekingen over tadelakt had ik gelezen dat deze techniek zijn oorsprong vindt bij de Berbers in Marokko zo'n 1000jaar geleden. Er was toen nog niet veel meer dan een houten plankje, hun eigen handen en een halfedelsteentje beschikbaar.

Luc onderwijst me eerst met heel wat zeer interessante theoretische kennis over de wondere wereld van kalk (één weetje vond ik zo mooi: kalk heeft een geheugen, elke streek die je geeft bij het aanbrengen van het kalk zal zichtbaar worden bij afwerking). Gaandeweg voegen we de daad bij het woord en gaan we samen aan de slag. Via meester-leerling methode leer ik de knepen van het vak. Kalk en leem, het zijn allebei pure natuurproducten, maar de verwerking ervan is echt wel totaal verschillend. Als je leem aanbrengt op de muur kan je gerust nog een pauzeke nemen ( je mag zelfs nog een uiltje knappen) voor je de leem afwerkt. Als je tadelakt op de traskalk aanbrengt is die na drie seconden bijna onbewerkbaar geworden. Als je begint aan een muur doe je verder tot deze afgewerkt is, tussen laag 1 en 2 mag je een korte pauze nemen maar meer ook niet. Na het aanbrengen van de twee lagen tadelakt verschijnen de steentjes en de zeep op het toneel. Daar komt het geduld zijn plaats opeisen. Nadat Luc me ook daar meester heeft in gemaakt neemt hij afscheid en wenst me veel succes met de tadelakt.

Nog tot laat in de avond ben ik bezig met de steentjes, ook Vera komt me wat ondersteunen. Ik begin me te realiseren dat mijn zot gedacht om van het oorspronkelijk idee, om enkel de douche te doen, naar een oppervlakte van +/- 25 m² te evolueren, wel zeer uitdagend zal worden. Na een korte nacht (blijkbaar hadden mijn handen er al terug zin in) start ik de tweede dag vol goede moed. Gaandeweg raak ik in een soort flow: het aanbrengen van de kalk vereist concentratie, focus op het moment 'nu', het inzepen en polijsten met de steentjes doen iets speciaals met mij. Er zijn mensen die gaan vissen om rust te vinden, ik heb genoeg aan een steentje, wat zeep (een mengeling van vloeibare olijfolie van eerste persing en lijnolie) en mijn handen (met de handen voel je constant hoe het oppervlak aanvoelt en verdeel je de zeep). Ik voel me een massage-meester die de goedruikende olie zacht in de huid masseert, hoe meer je masseert hoe zachter en ontspannender de huid wordt. Het woord Tadelakt betekent letterlijk, inwrijven of inmasseren. Ik blijf in de ban van Tadelakt en dag na dag vorderen de werken. Vera die me af en toe komt bevoorraden en een deugddoend bezoekje van een goede vriendin doen wonderen. Tadelakt brengt bij mij identiek dezelfde gevoelens mee als een goed boek: Ik kan niet stoppen tot het uitgelezen/ afgewerkt is om direct daarna verdrietig te zijn dat het voorbij is.

De laatste tadelakt-werkdag was er eentje van +/- 17 uur en heb ik in stijl afgesloten met nen echte pater. The day after tijd om alles op te kuisen.

Het was ook hoog tijd om nog eens brood te bakken (tijdens de voorbije twee weken was daar geen tijd voor). Zelfs op deze vroege zondagmorgen is er al bezoek om de geur van het vers gebakken brood en de warmte van de oven te ervaren.

Een wandeling met de geiten door ons bos mag er ook niet aan ontbreken, het zijn mijn natuurlijke snoeischaren.

In de badkamer is het nu tijd om de vloer aan te pakken. De akoestische isolatie plaatsen als eerste werk. We hebben nog +/- 7 m² isolatie over met de bijhorende houten profielen, geïnteresseerden mogen mij contacteren.

Daarna afwerken met de eiken recup parket met dank alweer aan mijn neef Geert voor het gebruik van de schuurmachine.

Wegens verplichting van de overheid (met dank aan de lobby van de klimatologische maakindustrie) start ik het meest nutteloze werk in onze nieuwbouw. Ventilatie buizen doorheen het huis moeten ervoor zorgen dat we als bewoner gezonde buitenlucht kunnen inademen (deze gaat eerst door oververvuilde filters), doordat de gezonde lucht in onze longen omgetoverd wordt naar dodelijk gas moet deze zo rap mogelijk opnieuw afgezogen worden uit de woonruimte om dan terug aan de buitenlucht afgeleverd te worden.

Onze nieuwbouw is opgetrokken uit kalkhennepblokken en leem. Deze materialen reguleren uit zichzelf vele malen beter dan heel dat ventilatiegedoe, maar hier loop je als natuurbouwer tegen de muur. Ik neem nog eens contact op met Veerle Hofman ( zij zal onze EPC keuren) met de vraag of echt alles moet zoals ze uittekende. Veerle is onvermurwbaar (ze is een fantastisch iemand maar moet ook de regeltjes volgen) maar ik kon het toch nog maar eens proberen hé.

Het maken van de nodige gaten voor de buizen zorgen voor een echte Murphy dag (wegens niet gemotiveerd), ik ben dan ook zeer tevreden als alle gaten gemaakt zijn.

Vera behandelt

ondertussen het plafond van de op één na laatste ruimte van ons huis.

Samen doen we de grote kuis van het volledige huis en we zijn klaar voor het volgende nieuw hoofdstuk.

Het wordt met de dag spannender om het totale eindresultaat te kunnen beleven.