De tijd bestaat alleen maar omdat anders alles tegelijk zou gebeuren.

Voor ik aan een nieuwe blog begin kijk ik nog altijd eens terug naar de vorige. Kwestie van niet in herhaling te vallen, dat laat ik over aan de politiekers.

Het is schrikken als ik zie dat het reeds vier weken geleden is dat er nog een verslag kwam. Wat vliegt de tijd is een veel gebruikte uitspraak en het is inderdaad ook zo, zeker als je nog zo'n boeiende droom hebt zoals Toeronzent. In deze vier weken is er wel behoorlijk wat gebeurd, zowel leuke als droevige gebeurtenissen. De vriend, die ik in de vorige blog nog een bezoekje bracht, zal de blog niet meer verder kunnen volgen en een andere vriend overnacht nu een tijdje in het ziekenhuis. Maar evengoed waren een zeer deugddoend weekendje met onze Harmonie als een workshop in Leemniscaat onderdeel van de afgelopen vier weken Toeronzent.

Op de werf werk ik verder aan het inrichten van de plaats waar de waterzuivering komt voor het drinkwater. De twee putten worden opgetrokken naar een veilige hoogte als buffer voor vuil water, aarde en andere troep die niet thuishoort in een drinkwaterput. Tijdens deze werken moeten er ook nog wat buizen extra in de grond. Een geschikt werkje voor Kamiel ( het graafmachientje) waar ik vorig jaar in deze periode heel veel tijd mee doorbracht. Kamiel is een uitzonderlijke hulp die het einde van zijn macht niet kent en voert alle bevelen (te geven via de joysticks) perfect uit. Hij heeft echter één groot nadeel, als je zelf te enthousiast de joysticks bedient is het metselwerk van de dag ervoor naar de wuppe. Gelukkig kan ik enkel boos zijn op mezelf voor deze blunders - wat ik dan ook met een reeks gekende ( niet al te katholieke) woorden ten gehore breng -. Herbeginnen met wat meer voorzichtigheid en met enige vertraging in het schema komt alles dan toch nog in orde.

Na een paar weken buitenwerk kan ik terug naar binnen om daar verder te werken aan de elektriciteit. Alle kabels moeten nog in de muren ingewerkt worden, zoals ook de inbouwdozen voor schakelaars en stopcontacten. Met een klokboor en een zelf gemaakte vlinderboor is het een plezier om de gaten te maken in de kalkhennepblokken waar de inbouwdozen moeten komen. De gleuven waar de kabels moeten in komen zaag ik op de juiste breedte zodat de kabels er met spanning in komen vast te zitten. De muren zullen een laag leem krijgen van 25 mm dik. Ik heb inbouwdozen besteld van 60mm diep zodat ze deftig kunnen vast gezet worden. Met een houten plankje als kaliber veranker ik de inbouwdozen overal op dezelfde diepte in de muur. In de technische ruimte komt de nieuwe schakelkast op haar plaats en daar ontwar ik de wirwar van elektriciteitskabels. Alle kabels komen nu in verschillende bundels volgens hun groep waartoe ze zullen gebruikt worden; dat zal het overzichtelijker maken bij de aansluiting in de schakelkast.

We brengen ook al eens een bezoekje aan de plaatselijke elektrozaak om wat info in te winnen voor onze toekomstige keukentoestellen. We willen zoveel mogelijk uit ons huidig huis mee verhuizen, maar de meeste van onze keukentoestellen zijn echt wel tot de draad versleten,dus …

Stilaan begin ik ook te denken aan het lemen van de binnenmuren waar ook nog wel wat voorbereidingswerken dienen te gebeuren; dat staat op het programma voor de volgende week. Enkele weken terug was ik met een vriend aan het spreken over ( wat dacht je ) ons huis. Hij had dan weer een vriend in het Antwerpse ( voor alle duidelijkheid, het is een echte West-Vlaming) die twintig jaar terug een eigen zaak opstartte. Het Leemniscaat was destijds het eerste volwaardig leembedrijf van België. Lees hun volledige verhaal op volgende link https://hetleemniscaat.be/ . Ik las op hun website dat ze leemworkshops inrichten, enkele muisklikken verder stond ik op hun lijst van deelnemers aan de workshop voor 28 september. Ik heb in de voorbije jaren wel al wat workshops achter de rug en veel ervan vielen dik tegen. Veel van de workshops zijn veredelde koffiemomenten waarbij de lesgever ooit wel al eens een artikel heeft gelezen over het onderwerp van de workshop. Ik vertrek dus met enige terughoudendheid naar Lier. Het ontvangstcomité dat klaar staat gooit binnen de seconde alle vooroordeel van me weg. Mathias, stichter van Het Leemniscaat ( voor wie ze het woord ADHD hebben uitgevonden) zorgt ervoor dat het ochtendhumeur hier niet van toepassing is. De internationale groep deelnemers (Tsjechië; Italië, Indië en België) wordt aan het werk gezet en constant bijgestuurd zodat we al doende leren, wat nog altijd de beste leermethode is. Het deed me deugd te horen dat er ook jonge architecten aanwezig waren, het zijn zij die de kandidaat bouwers kunnen overtuigen om te bouwen op een ecologische manier. Zeer tevreden terug naar huis gekeerd.

Vorige week heb ik er heel even de riem afgelegd voor een weekenduitstapje met onze Harmonie. We trokken met een mooie bende naar Nieuwpoort waar ze ( toch volgens onze plaatselijke gids ) de beste garnalen van onze kust verkopen. Om privacy-reden ( en vooral omdat ik er niet aan dacht om er te nemen) heb ik geen foto's om te tonen, uitgezonderd deze van vader en zoon aan een plaatselijke toog. Een beetje moe maar zeer voldaan teruggekeerd naar Toeronzent om enkele dagen later opnieuw de boer op te gaan, deze keer wel opnieuw voor ons project. We hadden een afspraak bij Natuurlijke Bouwmaterialen Peter Steen ( grens Frankrijk/België) waar we de leem hebben besteld en de mogelijkheden hebben besproken over de afwerking van de muren in de badkamer. Natuurlijk springen we ook altijd even binnen bij Pieter van den Terminus om de wijnkurken op te halen die hij zo mooi spaart voor ons.

Aangezien er ( zoals in elk huisgezin) brood op de plank moet komen, was deze week ook daarvoor de tijd aangebroken. Een maaltijd met een vers ei (gebakken met de restwarmte van de broodoven) en een krokant , nog enigszins, warme snee brood, ik zweer het je, meer moet dat niet zijn.

61 jaar verschil in leeftijd maar toch hand in hand, daar zijn geen woorden voor. De jongste telg van de Beuselincks

We kunnen er weer tegen om vol vuur verder te smeden aan het mooiste kunstwerk 'Toeronzent'.