Congé Payé

Zoals in elk bedrijf is er ook 'Toeronzent' groot verlof, alleen, het wordt iets anders ingevuld. Ik ben van het type die - eenmaal begonnen aan een project - niet eerder stopt dan dat het is afgewerkt. In ons geval, een nieuw huis bouwen, is natuurlijk wel een zeer lange werkperiode maar toch voel ik niet de minste goesting om het werk een week of twee, drie stil te leggen. Een paar uitstapjes niet te na gesproken, maar dan wel als ze verband houden met ons bouwproject. Met dank aan Vera die daar mee instemt.

Het laatste werk dat ik beschreef in de vorige blog was het oliën van alle parketvloeren. In al ons enthousiasme hebben we daar toch wel een klein (lees behoorlijk groot) foutje gemaakt. De olie was niet genoeg in het hout ingewreven (normaal doe je zulke grote oppervlaktes met de machine maar wij zouden dat wel handmatig doen) waardoor de olie nog op het parket bleef liggen. Het gevolg was een plakkerige troep en een blinkend uitzicht wat we absoluut niet wilden zien. Met schaamrood op de wangen naar mijn neef Geert www.nieuwparket.be  gebeld om (vijgen na Pasen) raad te vragen. Hij was zeer duidelijk: (denk het in zijn prachtig Knesselaars accent) De korte pijn, alles eraf schuren en volledig herbeginnen. Mijn reactie was in het Oedelems dialect, het was ook zeer kort en duidelijk maar ik zal het hier niet neerschrijven. Toch wou ik nog iets proberen en stelde het voor aan Geert en Vera. Vera ontfermde zich erover en een paar proefstroken later zagen we het licht. Om een lang verhaal kort te maken, we zijn erin geslaagd onze fout recht te zetten zonder totaal opnieuw te moeten beginnen. Het spaarde ons een hoop miserie werk en kosten.

Tijdens het verlof worden veelal ook wat karweitjes gedaan in de tuin. De haag diende een deftige beurt te krijgen dus ruilde ik de snoeischaar in voor de kettingzaag. Onze Prunus Laurocerasus ( ik heb dat opgezocht hoor) of simpelweg paplaurier had wel eens zo'n beurt nodig. Zowel in de hoogte als in de breedte is er een volle meter ingesnoeid. Om nog te zien dat het wel degelijk een haag is heb ik nog wat toppen laten staan tot de haag opnieuw wat blad heeft gekregen, volgend jaar de andere kant. De oorspronkelijke draad is na 30 jaar totaal nutteloos geworden (is dat eigenlijk altijd geweest) en het was dus ook het moment om deze er uit te halen. Ondertussen ook nog wat grondverzet uitgevoerd in ons bos samen met de kleinzoon, voor hem zijn dit hoogdagen als hij even samen met pitje mag werken met de 'kjaan'.

Toen we destijds de verbouwingen deden van ons huidige woning bleven nog een paar kleine karweitjes achter, zoals plinten plaatsen op de slaapkamers boven. Na vele jaren (ik durf het niet zeggen hoeveel maar het was veel) is het er toch van gekomen. Dat wil ik nu niet opnieuw laten gebeuren, dus een perfect karwei voor tijdens het verlof. De plinten boven zijn ( op voorstel van onze parketspecialist Geert) gemaakt uit overschot parket verzaagd naar latjes van 2 bij 2 cm. Een zeer mooi onopvallend resultaat. Beneden is er natuurlijk een hogere plint nodig en ook deze heb ik gemaakt uit de overschot van de parketvloer.

Van de buurvrouw kreeg ik een reportage te lezen van een bakker die op een niet-reguliere wijze zijn broden bakt (Monique bezorgt altijd artikels die te maken hebben met ecologisch leven). Enkele jaren terug leerde ik Luc David, een bakker uit Oostende kennen. Luc en zijn vrouw , zijn zoals wij, bezig met het milieu en gezondheid op een natuurlijke manier. Tijdens een gesprek op een opendeurdag hier 'toeronzent' hebben we afgesproken dat ik bij hem in de leer mag gaan om mijn baktechniek van zuurdesembrood verder te ontwikkelen en dat Luc in onze hout gestookte bakoven brood komt bakken. Een mooi artikel en tevens een bewijs dat er nog steeds mensen zijn die WEL geloven dat we als kleine mens iets kunnen doen voor de natuur en ons nakomelingen.

Het is verlof dus een weekenduitstapje naar onze geliefde Westhoek kan daar niet ontbreken. We nemen hiervoor steevast onze kamionette die we ombouwen tot mobilehome (lees: een matje en een slaapzak) want we willen kunnen genieten van een goed glas en toch veilig en nuchter op de weg rijden. Met ons boek van Estam in de hand trekken we over de schreve naar Frans Vlaanderen waar we enkele bruine kroegen bezoeken. Het valt ons telkens op dat, als we vragen om het boek te signeren, de eigenaars ontzettend vriendelijk zijn en ons elke keer met enthousiasme te woord staan. De Picon is er overal uitdrukkelijk aanwezig en laat zich smaken. Als bijkomende opdracht heb ik mezelf beloofd overal deze specialiteit te proeven en een prijs/kwaliteitsvergelijking te doen. Een ding is zeker, er bestaan geen twee gelijke uitvoeringen, niet qua smaak, qua hoeveelheid of qua prijs. We hebben nog een veertigtal kroegen te doen maar ik denk dat ik nu al kan zeggen wie de (voor mij persoonlijk natuurlijk) de eerste prijs zal binnenhalen. Eindigen doen we traditioneel in de Terminus waar er opnieuw een grote zak kurken op ons staat te wachten. Ondertussen hebben we geen kurk meer nodig maar toch komen er nog relmatig grote hoeveelheden binnen. We weigeren deze kurken niet, integendeel we zijn blij dat de mensen de moeite doen om te helpen recycleren. Morgen ga ik materiaal ophalen bij Eurabo in Gent en neem de kurk mee naar daar, Eurabo bezorgt deze aan Vlaspit (een maakatelier) die de kurk verder verwerken tot isolatie zoals wij hebben gedaan.

Lode van www.bebouwenbewaren.be  komt zoals beloofd met plantjes voor onze waterzuivering. Na het opvullen met lavastenen was het wachten op regen. Deze regen kregen we een paar weken terug in een zeer korte periode met enorme hoeveelheden. Ons systeem kan dus in gang gezet worden. Samen met Lode planten we zorgvuldig alle plantjes in de lavastenen. Omdat we ook hier de nodige uitleg willen geven bij bezoek aan ons project vraag ik Lode alle namen van de verschillende planten op. Lode is een natuurencyclopedie in levende lijve en gooit alle Latijnse namen in mijn gezicht. Als je mij in de toekomst met grote bravoure uitleg hoor geven over de planten in onze waterzuivering weet dan dat ik ze enkel fonetisch kan uitspreken en dat ik voor elk detail jullie zal moeten doorverwijzen naar Lode.

Het mooie weer laat me herinneren dat ik nog een weide moet maaien om te hooien. De bosmaaier blijft aan de haak hangen sedert ik op zeiscursus ben geweest bij www.zeisenbijl.be  . In een half uur maai ik ongeveer 200m² lang gras op een ruwe ondergrond ( geen biljardlaken), dat bereik je nooit met een bosmaaier. Het is gezond voor lichaam en geest, het stinkt niet naar benzine, het maakt enkel een zacht zoemend geluid ( zeker als de zeis perfect snijdt), je stoort de buren niet en vooral, het gras is niet in snot gedraaid zoals bij de bosmaaier wel het geval is.

Stilaan wordt het tijd om aan de keuken te denken en hoe we deze zullen uitvoeren. Landelijk heeft onze voorkeur en we denken daarbij aan hout van palletten. Er is overal op internet steigerhout te vinden en meestal staat er bij dat het origineel steigerhout is. Hoeveel aannemers moeten hun oude balken wel niet hebben bewaard om nu de volledige markt te voorzien van origineel steigerhout ;-)  Ik wil gaan voor de real stuff, niet van balken maar van oude palletten. Het afbreken is al een opdracht op zich want een pallet is niet gemaakt om ooit nog terug netjes gedemonteerd te worden en al zeker de 'epal' niet. Na een paar paletten afgebroken (letterlijk breken) te hebben, heb ik de weg gevonden om alle planken netjes los te krijgen en de nagels eruit te halen. Volgende week dinsdag komt Roel van www.cibo.be  om enkele borstels voor te stellen en te demonstreren waarmee ik de planken op een deftige wijze kan bewerken zodat we een mooie landelijke stijl bekomen van het materiaal. Met de overschot van de palletten maken we 's avonds een kampvuurtje en zo voelen we ons op een idyllisch plaatsje ergens ver weg in de bossen.

Het is een feit, het eerste meubel wordt verhuisd. Een op maat gemaakte kast die onder de dakhelling was geplaatst zou perfect kunnen passen in onze polyruimte. Met onze visie van, wat nog goed is gooi je niet weg (of om het met modernere termen te zeggen, circulair) demonteer ik de kast zo voorzichtig mogelijk. De kast was blijkbaar ook niet van plan om nog gedemonteerd te moeten worden maar met fluwelen handschoenen en een kilootje geduld lukt het prima. Tegen het einde van de dag staat ze fier op zichzelf kast te wezen in haar nieuwe thuis. Enkel de zichtbare afwerkingspanelen zullen nog vervangen worden door dezelfde panelen als de aansluitende muur.

Beneden moeten er slechts twee binnendeuren worden voorzien waarvan eentje met een boog. Vrienden en buren An en Rik hebben destijds hun deuren laten maken door de papa van An (een oude vakman die toen al recyclage hoog in het vaandel voerde). Beter voorbeelden van vakmanschap kan ik me niet inbeelden dus ga ik eens stelen met mijn ogen, papa kan het me niet meer explikeren tenzij van hierboven maar ik wil hem daar nu niet meer mee lastig vallen.

Het moment is aangebroken voor een verre reis. Op uitnodiging van Dirk ( of heb ik mezelf uitgenodigd?) van de firma Riche www.chassisriche.be vertrekken we naar Mariembourg voor een bedrijfsbezoek. Van alle materialen dat we gebruiken in onze nieuwbouw wil ik graag zo dicht mogelijk bij de oorsprong komen. Onze ramen en deuren komen dus van de firma Riche. Tijdens de rit naar Mariembourg besef ik eens te meer hoe gelukkig ik ben dat ik mijn hele carrière thuis mocht werken. Wat normaal 2u10 zou duren blijkt bij aankomst 3u te zijn. Niet getreurd we zijn op reis dus we maken er geen probleem van, in stilte heb ik wel mijn kas zitten opfretten. Dirk neemt ons mee naar een brouwerij in de buurt waar we samen de lunch verorberen vooraleer we het fabrieksbezoek aanvatten. Dat Dirk meer is dan enkel een vertegenwoordiger van een product wisten we reeds. Hier ontpopt hij zich als een meester gids die niet enkel kan verkopen maar die vooral een enorme technische kennis paraat heeft en ons zo alle kneepjes van het vak haarfijn uitlegt. Het valt ons ook op dat alle werknemers Dirk begroeten met een zoen ( een gebruik in Wallonië) zoals wij een vriend begroeten. De Firma beschikt over de meest gesofisticeerde machines maar wat ons enorm verwonderde is dat er nog zeer veel handwerk van echte vakmensen bij te pas komt. Na zo'n bezoek weet je waarom dergelijke ramen niet de goedkoopste zijn. De firma Riche bestaat uit drie aparte entiteiten en ze hebben alle drie dezelfde missie: duurzaamheid, geen verspilling, korte keten. Het laatste latje hout wordt opnieuw verwerkt in hun balken, de laatste schaveling krijgt een nieuw leven in houtbriketten. Na een zeer interessante namiddag en gesteund door een kratje bierproevertjes als cadeau van Riche trekken we naar onze B&B even verderop. Een avondwandelingetje volgens de conciërge - maar wij deden de avontuurlijke dwars-door-alles versie naar een kasteelruïne - zorgde voor een mooie afsluiter van onze eerste dag. De volgende morgen stond er een zalig ontbijt op ons programma maar de plaatselijke bakker dacht er anders over, wegens technisch defect zoals dat heet. Dan maar met een lege maag terug naar huis want ik had inspiratie opgedaan over een trapleuning en kon niet rap genoeg terug thuis zijn.

Niet dat ik iets zal namaken maar bij het zien van de trapleuning in de B&B zag ik een lichtje branden. Ik heb van onze knotwilgen een geschikte tak afgezaagd en ontschorst. Aan het dikste gedeelte van de tak twee zijden vlak geschaafd en zo laten evolueren naar de brute tak. Nu ligt hij opgespannen tussen twee balken in de hoop dat in de dwarsrichting de vezels zich zullen schikken naar mijn wens om enigszins recht te komen. Ik ben geen expert in de gedragingen van hout en zijn karakter dus moet ik het proefondervindelijk gewaar worden.

Dit was mijnen Congé Payé en vanaf morgen vliegen we er met volle goesting opnieuw in.